Total de visualizações de página

terça-feira, 28 de fevereiro de 2012

O PRIMEIRO DIA DE UM HOMEM


Nakasulat din sa TAGALO. Pumunta down ang pahina.
Escrito también en ESPAÑOL. Ir abajo de la página.
Письменные и на РУССКОМ. Спуститесь вниз по странице.
Rédigé afin FRANÇAISE. Aller en bas de la page. 

          Seu Cardoso finalmente se aposentou. O pessoal da repartição só faltou soltar foguetes. Seu Cardoso tinha  48 anos trabalhando naquele lugar. Como ele tinha começado a trabalhar muito cedo, ele ainda tinha mais sete anos de trabalho fora da repartição, o que dava 55 anos de contribuição para a previdência e 73 anos de idade. Seu Cardoso era um cara muito legal, mas por sua idade, achava que sabia tudo e isso irritava a todos.

          Na semana passada Dr. Homero preparou um texto para enviar para uma cidade do interior. Seu Cardoso queria por tudo um carro para levá-lo aos correios para passar um telegrama. Com muito custo, conseguimos convencê-lo que havia método mais moderno de fazer aquilo. Ele então, visivelmente aborrecido disse:
- Tenho que me render às modernidades. Vamos passar um telex!

          Seu Cardoso era um homem simples. Resolvemos fazer uma festa simples com muita carne e cerveja, para comemorar sua aposentadoria. Convidamos seus sete filhos, dezessete netos, oito bisnetos e três tataranetos. Todos com seus respectivos pares e agregados.

          Ninguém queria demonstrar muita alegria pela saída daquele velho ranzinza, antiquado e que não fazia nada o dia todo. Sua atribuição era azucrinar as pessoas da repartição com suas histórias do início do século passado e com suas eternas reclamações.

          Na festa, havia uma pessoa muito estranha. Um ser meio andrógeno, alto, magro, muito branco, lenço no pescoço de cor salmão, boina, calça e camisa sociais, sapato bico fino de couro branco e preto. Um verdadeiro peixe fora d’água! Ninguém deu muita bola. Pensamos ser um parente do Dr. Homero.

          Na segunda-feira, de manhã bem cedo, uma bruma de felicidade pairava sobre a repartição com a mesa do Cardoso vazia. Subitamente, 10h40min aquele ser andrógeno da festa entra no recinto e fala em tom bem alto com a secretária do Dr. Homero:
- Minha filha! Onde é minha sala? Quem vai ser a minha secretária? Quem é meu motorista? Qual é o meu carro?

          Dona Maria Luiza, a copeira que nós chamamos carinhosamente de Dona Lili e Keila, a secretária do Dr. Homero ficaram uns quatro minutos de boca aberta olhando para aquele ser de outro mundo. Quando estavam quase babando, aquele ser que se abanava com uma revista bateu três palmas e falou:
- Não ouviu minhas perguntas, mocinha?
- Quem é você? Indagou Keila, ainda em estado de choque.

          Ele olhou para ela de cima em baixo, com ar de desprezo e disse:
- Sou Dr. Camargo e vim para substituir o Cardoso. E pediu um chá para Dona Lili que não conseguia se mexer e mantinha olhos arregalados e boca aberta!.

          Normalmente Keila não é muito paciente, mas nesse dia, se superou. Disse a ele que na repartição, a única pessoa que tinha sala, carro secretária e motorista era o Dr. Homero, o chefe. Apontou para ele sua mesa e ele se encaminhou para lá com uma feição que mesclava nojo, decepção e pânico.

          Não preciso dizer a vocês que nossa convivência está sendo tão difícil que começou a circular um abaixo assinado pedindo a volta do Seu Cardoso.


Por Helio Faria Junior


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



Sa unang araw ng isang tao

          
Mr Cardoso wakas ititigil. Mga tao sa opisina na ang halos unleashed Rockets. Mr Cardoso ay 48 taon nagtatrabaho doon.Bilang siya ay nagsimula ng trabaho maaga, siya pa rin ay may pitong higit pang mga taon ng trabaho sa labas ng opisina, na ibinigay ng 55 taon ng kontribusyon sa social security at 73 taong gulang. Kanyang Cardoso ay isang napaka-gandang lalaki, ngunit para sa kanyang edad, naisip Alam niya ang lahat ng at nayayamot ito ang lahat.

          
Huling linggo Dr Homer ay handa ng isang teksto upang magpadala sa isang bayan ng bansa. Mr Cardoso gusto ng kotse na kumuha sa kanya sa post office upang pumasa sa isang telegrama. Sa pamamagitan ng mahusay na nahihirapan, pinamamahalaang para kumbinsihin sa kanya na may mas modernong paraan ng paggawa na. Pagkatapos ay sinabi niya nahahalata mapataob:- Mayroon akong luhuran kamakabaguhan. Sabihin gastos ng isang cable!

          
Mr Cardoso ay isang simpleng tao. Napagpasyahan naming gawin ang isang simpleng party na may maraming ng karne at serbesa, upang ipagdiwang ang kanyang pagreretiro. Mag-anyaya ng kanyang pitong anak, labimpito inapo, walong apo sa inapo at tatlong dakilang inapo. Ang lahat sa kanilang mga peers at aggregates.

          
Walang sinuman ang nais na ipakita ang kagalakan. Iyon ay ang pagreretiro ng isang lumang pihitan. Luma at ang walang buong araw. Kanyang pagtatalaga ay upang pumili sa mga taong pagbabahagi ng kanilang mga kuwento ng ang unang bahagi ng ikadalawampu siglo at ang kanilang walang hanggan reklamo.

          
Sa party, ay may isang kakaibang tao. Isang paraan upang maging androgynous, matangkad, manipis, napaka puti pupanda salmon kulay-, birete, slacks at damit shirt, sapatos na katad na itim at puti at pointy. Isang isda ng tubig! Walang sinuman ang nagbigay ng tae. Tingin namin ito ay isang kamag-anak ng Dr. Homer.

          
Sa Monday, maagang umaga, isang manipis na ulap ng kaligayahan sa inyo Hung sa opisina, sa Cardoso ng table na walang laman. Biglang, sa 10:40 ng parehong androgen na sa party pumapasok sa opisina at magsalita sa malakas na tones, sa sekretarya ng Dr. Homer:- Aking anak na babae! Saan ang aking kuwarto? Sino ang aking sekretarya? Sino ang aking driver? Ano ang aking sasakyan?

          
Maria Luiza, ang weytres na namin affectionately tumawag Mrs Lili at Keila, ang sekretarya ng Dr. Homer ay tungkol sa apat na minuto sa kanyang bibig buksan naghahanap sa na bilang mula sa isa pang mundo. Kapag halos sila ay drooling, na bilang na ng fanning kanyang sarili sa isang magasin, pindutin ang tatlong Palms at sinabi:- Hindi mo marinig ang aking mga katanungan, binibini?- Sino ka? Keila nagtanong, pa rin sa shock.

          
Siya ay tumingin sa kanyang pataas at pababa sa isang hangin ng pagsuway sa hukuman at sinabi:- Dr. Campbell at ako ay dumating upang palitan ang Mr Cardoso.Tinanong siya ng tsaa para sa Mrs Lili. Hindi siya maaaring ilipat.Itinatago niya ang kanyang mga mata malawak at bibig bukas!

          
Karaniwan, ang Keila ay hindi masyadong pasyente, ngunit araw na iyon ay nalampasan. Sinabi ko sa kanya na opisina, ang tanging tao na nagkaroon ng silid, kotse, driver at sekretarya, ay Dr. Homer. Nagpakita sa kanya ng kanyang desk, at doon siya walked sa isang tampok na ang pinaghalo pagkasulukasok, pagkabigo at takot.

          
Hindi kailangan kong sabihin sa iyo na ang buhay sama-sama ay kaya mahirap na nagsimula nagpapalipat-lipat ng isang petisyon na humihiling para sa pagbabalik ng Mr Cardoso.
Nakasulat sa pamamagitan ng Helio Faria Junior
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

EL PRIMER DÍA DE UN HOMBRE

          
Sr. Cardoso finalmente se retiró. La gente en la oficina casi desató cohetes. Cardoso había 48 años trabajando allí. Como había empezado a trabajar temprano, él todavía tenía siete años más de trabajo fuera de la oficina, que dio 55 años de cotización a la seguridad social y 73 años de edad. Su Cardoso era un tipo muy agradable, pero para su edad, pensaba que lo sabía todo y que molesta todo el mundo.

          
La semana pasada, el Dr. Homero ha preparado un texto para enviar a un pueblo de campo. Sr. Cardoso quería un coche para llevarlo a la oficina de correos para pasar un telegrama. Con gran dificultad, logró convencerlo de que no había método más moderno de hacer eso. Entonces él me dijo visiblemente molesto:- Tengo que renunciar a la modernidad. Vamos a pasar un cable!

          
Cardoso era un hombre sencillo. Decidimos hacer una fiesta muy sencilla con un montón de carne y cerveza, para celebrar su jubilación. Invite a sus siete hijos, diecisiete nietos, ocho bisnietos y tres bisnietos. Todos con sus compañeros y los agregados.

          
Nadie quería mostrar alegría. Fue el retiro de un cigüeñal de edad. Pasado de moda y no hizo nada durante todo el día. Su misión era recoger a las personas que comparten sus historias de principios del siglo XX y sus quejas eternas.

          
En la fiesta, tenía una persona muy extraña. Una forma de ser andróginos, alto, delgado, muy blanco pañoleta de color salmón, boina, pantalones y camisa de vestir, calzado de cuero blanco y negro y puntiagudo. Un pez fuera del agua! Nadie daba una mierda. Creemos que es un pariente del Dr. Homero.

          
El lunes, temprano por la mañana, una nube de felicidad colgado en la oficina, con una mesa de Cardoso vacío. De repente, a las 10:40 lo mismo ser andrógeno que estaba en la fiesta entra en la oficina y hablen en voz alta, con la secretaria del Dr. Homero:- Mi hija! ¿Dónde está mi habitación? ¿Quién será mi secretario?¿Quién es mi conductor? ¿Cuál es mi coche?

          
María Luisa, la camarera que nos llaman cariñosamente la señora Lili y Keila, la secretaria del Dr. Homero eran cerca de cuatro minutos con la boca abierta mirando a ese ser de otro mundo. Cuando estaban casi babeando, ese ser que se abanicaba con una revista, golpeó a tres palmas de las manos y dijo:- ¿No has oído mis preguntas, señorita?- ¿Quién eres tú? Keila preguntó, aún en estado de shock.

          
Él la miró de arriba abajo con un aire de desprecio y dijo:- El Dr. Campbell y he venido a sustituir al Sr. Cardoso. Pidió un té a la señora Lili. Ella no podía moverse. Mantuvo los ojos y la boca abierta!.

          
Normalmente, Keila no es muy paciente, pero ese día se supera. Le dije que la oficina, la única persona que tenía la habitación, auto, chofer y secretario, el Dr. Homero. Le mostró su escritorio y se dirigió allí con una característica que la repugnancia mezclada, la decepción y el pánico.

          
No necesito decirles que la convivencia es tan difícil que comenzó a circular una petición pidiendo el regreso del Sr. Cardoso.
Por Helio Faria Junior----------------------------------------------------------------------------------------------------------

ПЕРВЫЙ ДЕНЬ MAN

          
Г-н Кардозу, наконец, вышел в отставку. Люди в офисе почти развязала ракет. Г-н Кардозу было 48 лет, работающих там. Как он начал работать рано, он еще семь лет работы вне офиса, которые дали 55 лет вклад в социальное обеспечение и 73 лет. Его Кардозо был очень хороший парень, но для своего возраста, думала, что он знал все, и это раздражает всех.

          
На прошлой неделе доктор Хомер подготовил текст для отправки в страну, город. Г-н Кардозу хотел машину взять его на почту, чтобы передать телеграмму. С большим трудом удалось убедить его, что было более современный способ сделать это. Затем он сказал, явно расстроен:- У меня сдаться современности. Давайте проводить кабель!

          
Г-н Кардозу был простым человеком. Мы решили сделать просто партия с большим количеством мяса и пива, чтобы отметить свой выход на пенсию. Пригласите ее семерых детей, семнадцать внуков, восемь правнуков и трех правнуков. Все со своими сверстниками и агрегатов.

          
Никто не хотел, чтобы показать радость. Это был выход на пенсию старого чудака. Старомодный и ничего не делал весь день. Его задачей было поднять на людей, рассказывать свои истории начала ХХ века и их вечных жалоб.

          
На вечеринке было очень странным человеком. Один из способов быть андрогинный, высокий, тонкий, очень белый шейный платок цвета семги, берет, брюки и рубашка, обувная кожа черно-белых и заостренные. Рыба, вытащенная из воды!Никто не давал дерьмо. Мы думаем, что является родственником доктора Гомера.

          
В понедельник рано утром, туман счастья висел на должности, со столом Кардозу пустым. Вдруг, в 10:40 тот же, что андроген, который был на вечеринке входит в офис и говорить громкие тона, с секретарем доктора Гомера:- Моя дочь! Где мой номер? Кто будет моим секретарем? Кто мой водитель? Что такое автомобиль?

          
Мария Луиза, официантка, что мы ласково называем г-жа Лили и Кейла, секретарь доктора Гомера было около четырех минут с открытым ртом, глядя на что, будучи из другого мира.Когда они почти слюнотечение, что существо, которое было обмахиваясь журналом, нанесли удар по трем ладони и сказал:- Разве вы не слышали моих вопросов, юная леди?- Кто вы? Кейла спросил, все еще в шоке.

          
Он посмотрел на нее вверх и вниз с видом презрения и сказал:- Д-р Кэмпбелл, и я пришел на смену г-н Кардозу. Он спросил, чай для миссис Лили. Она не могла двигаться. Он держал его глазами и открытым ртом!.

          
Как правило, Кейла, не очень терпелив, но в тот день превышен. Я сказал ему, что должность, единственным человеком, который имел комнату, автомобиль, водитель и секретарь, д-р Гомера. Показан его письменном столе, и он шел туда с функцией, которая смешанных отвращения, разочарования и паники.

          
Я не должен вам сказать, что живущие вместе настолько сложна, что начал распространять петицию с просьбой о возвращении г-н Кардозу.
Автор Helio Faria Junior
--------------------------------------------------------------------------------------LE PREMIER JOUR D'UN HOMME          M. Cardoso a finalement pris sa retraite. Les gens dans le bureau près de roquettes déchaînée. M. Cardoso avait 48 ans à y travailler. Comme il avait commencé à travailler tôt, il avait encore sept autres années de travail en dehors du bureau, qui a donné 55 années de cotisation à la sécurité sociale et 73 ans. Son Cardoso était un gars très sympa, mais pour son âge, croyait tout savoir et il agacé tout le monde.


          
La semaine dernière le Dr Homer a préparé un texte à envoyer à une ville de province. M. Cardoso a voulu une voiture pour l'emmener au bureau de poste pour passer un télégramme.Avec beaucoup de difficultés, a réussi à le convaincre qu'il y avait la méthode plus moderne de faire cela. Il dit alors visiblement contrarié:- Je dois rendre à la modernité. Passons un câble!

          
M. Cardoso a été un homme simple. Nous avons décidé de faire une fête simple avec beaucoup de viande et de la bière, pour fêter son départ à la retraite. Inviter ses sept enfants, dix-sept petits-enfants, huit arrière-petits-enfants et trois petits-enfants. Tous avec leurs pairs et des agrégats.

          
Personne ne voulait montrer de la joie. Il était à la retraite d'un ancien manivelle. Old-fashioned et n'a rien fait toute la journée. Sa mission était de prendre sur les gens qui partagent leurs histoires de début du XXe siècle et leurs plaintes éternelles.

          
Lors de la fête, avait une personne très étrange. Une façon d'être androgynes, grand, maigre, très blanc foulard de couleur saumon, béret, des pantalons et des chemises habillées, chaussures en cuir noir et blanc et pointu. Un poisson hors de l'eau!Personne n'a encore laissé une merde. Nous pensons qu'il est un parent du Dr Homer.

          
Le lundi, tôt le matin, une brume de bonheur accroché sur le bureau, avec une table Cardoso vide. Soudain, à 10:40 du même être androgène, qui était à la fête entre dans le bureau et de parler à voix haute, avec le secrétaire du Dr Homer:- Ma fille! Où est ma chambre? Qui sera mon secrétaire? Qui est mon pilote? Qu'est-ce que ma voiture?

          
Maria Luiza, la serveuse que nous appelons affectueusement Mme Lili et Keila, le secrétaire du Dr Homer étaient environ quatre minutes avec sa bouche ouverte regardant que d'être d'un autre monde. Quand ils ont été presque baver, cet être qui a été en s'éventant avec un magazine, a frappé trois paumes et dit:- N'avez-vous pas entendre mes questions, jeune dame?- Qui êtes-vous? Keila demandé, encore sous le choc.

          
Il la regarda de haut en bas avec un air de mépris et dit:- Le Dr Campbell et je suis venu en remplacement de M. Cardoso. Il a demandé un thé à Mme Lili. Elle ne pouvait pas bouger. Il a gardé ses yeux et la bouche ouverte!.

          
Normalement, Keila n'est pas très patient, mais ce jour-là est dépassée. Je lui ai dit que le bureau, la seule personne qui avait la salle, voiture, chauffeur et secrétaire, le Dr Homer. Lui a montré son bureau, et il marchait là-bas avec une fonctionnalité que le dégoût mixte, la déception et la panique.

          
J'ai besoin de vous dire que vivre ensemble est si difficile que a commencé à circuler une pétition demandant le retour de M. Cardoso.
Écrit par Helio Faria Junior


sexta-feira, 24 de fevereiro de 2012

QUANDO URUBU ESTÁ DE AZAR (TEXT IN ENGLISH)


          There’s a wise saying that goes: QUANDO URUBU ESTÁ DE AZAR, O DE BAIXO SUJA NO DE CIMA, which means there are days when we should not even open our eyes, let alone leave the house, if we listened to our instinct.

          Well, today is one of those days. I woke up early and went to take a hot shower, for it’s very cold; I got all wet, shut the water, shampooed my hair, soaped up my whole body.

          I opened the hot water faucet and nothing happened… Shrinking because of the cold, I opened the cold water faucet and nothing happened!! Not even a drop of water. Then I thought about finishing my shower in the housekeeper’s bathroom, since she didn’t live with us.

          I looked for the towel to wrap myself up and realized I had forgotten to get one, then I left the bathroom, naked, in the shadows of the bedroom where my Sweety slept and snored gently, and I, all soaped up, opened the closet and didn’t find any hand towel. Now I’m screwed, I thought.

          Considering it was only six o’clock in the morning and the housekeeper had not arrived yet, I went just like that to her bathroom. Passing in a hurry through the kitchen, I didn’t even see my dog Charles, Prince Charles, under the table, and he barked loud. It scared me and I tried to stop, but because I was all soapy, I slipped on both feet, my legs  gave  in and I fell on my back, hitting my head on the floor. I fainted right there and then!!! When Ms. Justiniana arrived, she found me laying on the kitchen floor, naked and showing my most prized possession.

          She put both hands on her face, with her fingers and eyes wide open, staring at “it”, and started to scream: MR. RÉLHO, WHAT IS THIS?? OH MY GOD, MR. RÉLHO IS DEAD!!

          The woman screamed so loud that gathered around me “my sweety”, all my daughters, the fat and gossip-loving neighbor from the 702, the cleaning lady from the building next door, the door man and an old couple that was passing by the building at the time. Nobody wanted to miss the action.

          All of them there, all eyes on the “beauty”, until someone had the bright idea of throwing a bucket full of cold water on me. I opened my eyes, saw that audience, turned up my big butt and crawled all the way to my bed, got under the covers where I am right now, and I’ll only leave here by Christmas time if I get rid of the pains I have up to my ears and if the pictures taken by the disgusting neighbor took with the cell phone don’t get into the Internet…
By Helio Faria Junior                              (Translated by Bia Abreu)

quarta-feira, 22 de fevereiro de 2012

SÓ NÃO TEM XIXI NA SAPUCAÍ

WRITTEN ALSO IN ENGLISH, GO PAGE DOWN!

Nakasulat din sa TAGALO. Pumunta down ang pahina.
Escrito también en ESPAÑOL. Ir abajo de la página.
Письменные и на РУССКОМ. Спуститесь вниз по странице.
Rédigé afin FRANÇAISE. Aller en bas de la page.

          Eu e meu docinho realizamos um sonho de uma vida inteira. Desfilar em uma escola de samba do Rio de Janeiro. E foi no Salgueiro, na Ala Furacão. Com a fantasia “DONA MORTE”, tudo lindíssimo. Nos preparamos em Copacabana. Às oito da noite estávamos prontos, descemos do prédio e pegamos a Rua Barata Ribeiro, no sentido da Praça Arcoverde, para pegar o Metrô.

          A impressão que nós tivemos é que havia chovido xixi no Rio de Janeiro. Calçadas e meio-fios molhados e um cheiro insuportável de urina! Mas nada abalaria a determinação do casal estreante nas passarelas.

          Como dois soldados atravessando um campo minado, chegamos à Praça Arcoverde. Senti-me o próprio herói de guerra chegando a um porto para ir embora para casa. Entramos na Estação e eu e meu docinho começamos a cheirar um ao outro, imaginem o que pensavam as pessoas que passavam por nós. Estávamos limpos!

          Na plataforma, achei que ia encontrar o mesmo cenário da Rua Barata Ribeiro, mas foi um grato engano. Tudo limpíssimo apesar do grande movimento. Não se via nem um papel jogado no chão.

          Chegamos à Praça Onze! Saímos da estação do Metrô com um ar de orgulho. E enchemos o peito para nos energizar. Se amônia energizasse alguém, nós seríamos os seres mais energizados da face da terra. Pensei que eu tinha entrado em um imenso urinol público. Eu não sabia se voltava para dentro do Metrô ou se ia em frente. 
          
          Disse então a meu docinho:

- Quem está na chuva é para se molhar!

De pronto ela me respondeu:

- De xixi???

          Em um esforço hercúleo, chegamos à concentração. Aliás, a maior concentração de urina já vista na história deste país. Pensei até que fosse obrigatório. Não era possível aquilo. Parecia que cada um de cada escola que passou antes de nós, tinha que fazer um xixizinho básico antes de atravessar o portão.

          O desfile foi um encanto, nos sentimos  astros, afinal, todo mundo que estava ali estava olhando para nós. Pelo menos era esta a sensação que nós tínhamos. Cantamos e sambamos por uma hora e vinte, arrebentamos na avenida e fomos a escola vice-campeã deste ano. Salve o Salgueiro.

          Ao sair da dispersão começou a doer tudo o que vocês possam imaginar. Tudo o que não doía antes, começou a doer. Meus joelhos pareciam estar grávidos de tão inchados. E bateu um desânimo só de pensar que tinha que atravessar aquele mar de xixi outra vez. Fizemos então novamente a prática militar em busca do porto seguro! Mas podia ser pior, já pensaram se todos resolvessem fazer aquela outra coisa???

          Pensei então que podíamos a fazer uma campanha no próximo carnaval e distribuir além de camisinha, um camisolão, que seria uma bexiga para amarrar na canela, com uma sonda, um canudinho que entraria no piririco de cada um desses incautos urinadores. O que vocês acham?

          Bem o que vocês acham eu não sei, mas eu e meu docinho temos certeza que no ano que vem, estaremos lá de novo, com xixi e tudo!!! Obrigado Salgueiro pela oportunidade de realizar mais um sonho em nossas vidas e obrigado às minhas duas irmãs que viabilizaram as condições para que isto acontecesse!!!

Por Helio Faria Junior


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


VERSION TAGALO


Isang ilog NG ihi

Akin at sa aking kendi (aking asawa) ay gaganapin isang managinip ng isang buhay. Parading sa isang paaralan ng samba sa Rio de Janeiro. At ito ay sa ang School "SALGUEIRO," Samba Wing Hurricane. Gamit ang pantasya na "DONA kamatayan", lahat maganda. Maghanda kami sa Copacabana. Sa 08:00 kami ay handa na, iniwan namin ang gusali at kinuha ang Rua Barata Ribeiro, patungo Arcoverde Square upang mahuli ang Metro.

          
Ang mga impression na kami ay may ay ihi iyon ay umulan sa Rio de Janeiro. Sidewalks at mga curbs basa at isang intolerable amoy ng ihi! Ngunit wala ay iling ang pagpapasiya ng ang ilang bagito sa catwalks.

          
Bilang ng dalawang sundalo na tumatawid ng isang minefield, dumating kami sa Square Arcoverde. Ako ay ang bayani ng mga digmaan na darating sa isang port sa pumunta ng bahay. Namin pumasok sa istasyon at sa aking kendi at sinimulan ko sa amoy ng bawat isa, isipin kung ano ang kanilang isipan ang mga tao na dumadaan sa pamamagitan ng sa amin. Namin malinis!

          
Sa platform, naisip ko gusto ko mahahanap ang parehong sitwasyon Rua Barata Ribeiro, ngunit ay nagpapasalamat para sa isang pagkakamali. Lahat walang dungis sa kabila ng mga dakilang kilusan. May ay hindi kahit na nilalaro ng isang papel sa lupa.

          
Dating namin sa Praça Onze! Iniwan namin ang estasyon ng subway sa isang hangin ng pagmamataas. At punan ang dibdib upang pasiglahin amin. Kung amonya pasiglahin ang isang tao, gusto namin ng mas energized tao'y na sa lupa. Akala ko ako ay ipinasok sa isang malawak na pampublikong ihian. Hindi ko kakilala naka sa subway, o inilipat sa.
         
          
Pagkatapos ay sinabi niya sa aking kendi:
- Sino ang nakatayo sa ulan upang makakuha ng basa!
Biglang kanyang sinabi,
- Mula sa umihi?

          
Sa isang napakabigat na pagsisikap, kami ay dumating sa ang konsentrasyon. Sa katunayan, ang pinakamataas na konsentrasyon ng ihi pa nakikita sa kasaysayan ng bansang ito. Ay naisip hanggang kinakailangan. Hindi ito maaaring mangyari na.Tila ito na ang bawat isa sa paaralan na nagpunta bago sa amin, kami ay may sa gawin ang isang pangunahing asar bago tawiran ang gate.

          
Ang parada ay isang halinahin, sa tingin namin ang mga bituin, pagkatapos ng lahat, ang lahat ng mga taong doon, ay naghahanap sa amin. Hindi bababa sa na ang pakiramdam na kami ay may. Sambamos at kantahin para sa isang oras at dalawampu't, sagpangin ang paraan at napunta sa mga paaralan runner-up sa taong ito. I-save ang Willow.

          
Kapag umaalis ang pagpapakalat nagsimulang saktan ang lahat ng maaari mong isipin. Lahat na ay hindi saktan bago, nagsimulang sumakit. Aking tuhod ay tila na maging buntis kaya namamaga. At pindutin ang isang kawalang pag-asa sa tingin na may sa krus muli ang dagat na ito ng ihi. Namin pagkatapos ay muli ang militar na pagsasanay sa paghahanap ng mga ligtas na kanlungan! Ngunit ito ay maaaring maging mas masahol pa, mayroon ba na ba kung ang lahat gawin malutas ang "ang iba pang mga"??

          
Kaya Akala ko maaari naming gumawa ng isang kampanya sa susunod na karnabal at ipamahagi ang mga kondom sa karagdagan, ang isang malaking condom na humawak ng ihi. Ito ay upang itali ang isang lobo sa umakyat sa isang probe, isang dayami na ipasok ang titi ng bawat urinadores pabaya. Ano sa tingin ninyo?

          
Well, kung ano ang tingin mo, hindi ko alam. Ngunit sa akin at sa aking kendi, sigurado kami na ang susunod na taon kami ay doon muli sa ihi at lahat! SALGUEIRO Salamat para sa ng pagkakataon na gumawa ng isa pang pangarap sa aming buhay. Salamat sa aking dalawang Sisters na ginawa posible ang mga kondisyon para sa mga ito upang mangyari!
Para sa Helio Junior Faria
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


VERSION EN ESPAÑOL


Un río de orina



Yo y mi amorcito (mi esposa), celebrada el sueño de toda la vida.Desfilando en una escuela de samba en Río de Janeiro. Y fue en la Escuela de Samba "SALGUEIRO", el huracán del ala. Con la fantasía "DONA LA MUERTE", todos hermosos. Nos preparamos en Copacabana. A las ocho ya estábamos listos, salimos del edificio y tomó la calle Barata Ribeiro, hacia la Plaza de Arcoverde para coger el metro.

          
La impresión que tuvimos es que la orina había estado lloviendo en Río de Janeiro. Aceras y bordillos mojados y un olor insoportable a orina! Pero nada se sacudía la determinación de la pareja de novatos en las pasarelas.

          
Como dos soldados cruzar un campo minado, llegamos a la Plaza de Arcoverde. Yo era el héroe de guerra que se aproxima a un puerto para ir a casa. Entramos en la estación y mi cariño y me empezó a oler uno al otro, imaginar lo que pensaba la gente que pasa por nosotros. Nos estaban limpias!

          
En la plataforma, pensé que me iba a encontrar el mismo escenario Rua Barata Ribeiro, pero estaba agradecido por un error. Todo impecable a pesar del gran movimiento. No fue jugado incluso un papel en el suelo.

          
Llegamos a la Plaza Onze! Salimos de la estación de metro con un aire de orgullo. Y llenar el pecho para darnos energía. Si el amoníaco energía a alguien, seríamos seres con más energía de la tierra. Pensé que había entrado en un urinario público amplio. Yo no sabía que se convirtió en el metro o avanzado.
         
          
Entonces él me dijo a mi amorcito:
- ¿Quién está de pie bajo la lluvia que se moje!
De repente, dijo,
- A partir de orina?

          
En un esfuerzo hercúleo, llegamos a la concentración. De hecho, la mayor concentración de la orina ya se ha visto en la historia de este país. Se pensaba hasta que sea necesario. No podría suceder eso. Parecía que cada uno en la escuela, que iba delante de nosotros, que teníamos que hacer un molesto básica antes de cruzar la puerta.

          
El desfile fue un encanto, nos sentimos las estrellas, después de todo, todos los que estaban allí, nos miraban. Al menos esa fue la sensación de que hemos tenido. Sambamos y cantar durante una hora y veinte años, arrebatarle la avenida y fue a la escuela finalista este año. Guardar el Sauce.

          
Al salir de la dispersión empezó a doler todo lo que puedas imaginar. Todo lo que no me dolía antes, comenzó a dolerle. Mis rodillas parecían estar embarazada, para hinchado. Y alcanzó un desaliento a pensar que tenía que cruzar este mar de la orina de nuevo. A continuación, una vez más la práctica militar en busca de refugio seguro! Pero podría ser peor, ¿alguna vez se preguntó si todo se soluciona "el otro"?

          
Así que pensé que podríamos hacer una campaña en el próximo carnaval y la distribución de preservativos, además, un condón grande como para retener la orina. Sería para atar un globo en la espinilla con una sonda, una gota que entre en el pene de cada urinadores incautos. ¿Qué piensa usted?

          
Bueno, ¿qué te parece, no sé. Pero yo y mi cariño, estamos seguros de que el año que viene vamos a estar allí de nuevo con la orina y todo! Gracias SALGUEIRO para la oportunidad de hacer otro sueño en nuestras vidas. Gracias a mis dos hermanas que hicieron posible las condiciones para que esto suceda!
Para Helio Júnior Faria
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------РОССИЯ версия  РЕКА МОЧИЯ и моя милая (моя жена), которая состоялась мечта всей жизни. Парад в школы самбы в Рио-де-Жанейро. И это было в школе Samba "SALGUEIRO" крыло урагана. С фантазией "ДОНА смерть", все красиво. Мы готовим в Копакабана. В восемь часов мы были готовы, мы покинули здание и взяли Rua Барата Рибейро, к Arcoverde площадь, чтобы поймать метро.

          
Впечатление у нас была в том, что моча была дожди в Рио-де-Жанейро. Тротуары и бордюры мокрой и невыносимый запах мочи! Но ничто не могло поколебать решимость пары новичок на подиумах.

          
В двух солдат пересечение минного поля, мы подошли к площади Arcoverde. Я был героем войны подходит к порту, чтобы вернуться домой. Мы вошли в вокзал и моя милая, и я начал чувствовать запах друг друга, представьте, что они думали, что люди, проходящие мимо нас. Мы были чистыми!

          
На перроне, я думал, что найти тот же сценарий Rua Барата Рибейро, но был благодарен за ошибку. Все безупречно, несмотря на большое движение. Там не было даже сыграл роль в землю.

          
Мы приехали на Praça Onze! Мы вышли из метро с видом гордости. И заполнить грудь, чтобы возбудить нас. Если аммиак энергию кого-то, мы бы больше энергии существ на Земле. Я думал, что я вступил в огромный общественный писсуар. Я не знаю, превратился в метро, ​​или дальше.
         
          
Затем он сказал своей конфетка:
- Кто стоит под дождем, чтобы промокнуть!
Вдруг она сказала:
- От мочи?

          
В титанические усилия, мы пришли к концентрации. В самом деле, самая высокая концентрация в моче уже видели в истории этой страны. Считалось, пока не требуется. Это не могло случиться так, что. Казалось, что каждый в школе, который шел перед нами, мы должны были сделать основной пьяный до пересечения ворот.

          
Парад был шарм, мы чувствуем себя звездами, в конце концов, все, кто был там, смотрел на нас. По крайней мере, было ощущение, что мы имели. Sambamos и петь в течение часа и двадцать, вырвать проспект и пошел в школу, занявший второе место в этом году. Сохранить Уиллоу.

          
При выходе из дисперсии начало болеть все, что вы можете себе представить. Все, что не больно раньше, начали болеть. Мои колени, казалось, быть беременной так опухли. И ударил уныние думать, что нужно было пересечь это море мочи снова. Затем мы снова военной практике в поисках убежища!Но могло быть и хуже, у вас никогда не задумывались, если все делать решить "другие"?

          
Так я думал, мы могли бы сделать кампанию в следующем карнавале и распространяют презервативы, кроме того, большой презерватив, чтобы удерживать мочу. Это было бы связать шар на голени с зондом, соломы, которые входят в пенис каждого urinadores неосторожных. Что вы думаете?

          
Ну, что ты думаешь, я не знаю. Но я и мои милый, мы уверены, что в следующем году мы будем там снова с мочой и все! SALGUEIRO Спасибо за возможность сделать еще один сон, в нашей жизни. Благодаря двух моих сестер, которые сделали возможным условия для этого!
Для Helio Faria Junior
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------VERSION FRANÇAISEUne rivière de URINE
Moi et mon chéri (ma femme) a tenu un rêve de toute une vie. On défile dans une école de samba à Rio de Janeiro. Et c'est dans l'école de samba "SALGUEIRO", l'ouragan de l'escadre. Avec le fantasme "DONA LA MORT", tout beau. Nous préparons à Copacabana. A huit heures, nous étions prêts, nous avons quitté le bâtiment et a pris la Rua Barata Ribeiro, vers Arcoverde Square pour prendre le métro.

          
L'impression que nous avions est que l'urine avait plu à Rio de Janeiro. Les trottoirs et les bordures humides et une puanteur insupportable de l'urine! Mais rien ne serait ébranler la détermination de la recrue couple sur les podiums.

          
Comme deux soldats traversant un champ de mines, nous arrivons à la Place Arcoverde. J'étais le héros de la guerre à venir à un port pour aller à la maison. Nous sommes entrés dans la gare et mon chéri et moi avons commencé à sentir les uns des autres, imaginez ce qu'ils pensaient des gens qui passent par nous. Nous étions propre!

          
Sur la plate-forme, j'ai pensé que je retrouve le même scénario Rua Barata Ribeiro, mais a exprimé sa reconnaissance pour une erreur. Tout impeccable, malgré le grand mouvement. Il n'a même pas été joué un rôle dans le sol.

          
Nous sommes arrivés à la Praça Onze! Nous avons quitté la station de métro avec un air de fierté. Et remplir le coffre de nous dynamiser. Si l'ammoniac dynamiser quelqu'un, nous serions des êtres plus sous tension sur la terre. Je pensais que j'étais entré dans un urinoir vaste public. Je ne connaissais pas tourné dans le métro, ou déplacé sur.
         
          
Il a ensuite dit à mon chéri:
- Qui est sous la pluie, est de se mouiller!
Tout à coup, dit-elle,
- Dans l'urine?

          
Dans un effort herculéen, nous sommes arrivés à la concentration. En effet, la plus forte concentration de l'urine déjà vu dans l'histoire de ce pays. A été pensé jusqu'à ce que nécessaire. Il ne pouvait pas arriver que. Il semblait que tout le monde à l'école qui nous ont précédés, nous avons dû faire une base pissé avant de traverser la porte.

          
La parade était un charme, nous pensons que les étoiles, après tout, tout le monde qui était là, nous regardaient. C'était du moins le sentiment que nous avons eu. Sambamos et chantent pendant une heure et vingt, arracher l'avenue et est allé à l'école runner-up de cette année. Enregistrer le Saule.

          
Lorsque vous quittez la dispersion a commencé à mal tout ce que vous pouvez imaginer. Tout ce qui ne fait pas de mal avant, a commencé à faire mal. Mes genoux semblait être enceinte si enflée. Et frappé un découragement de penser que devait traverser cette mer de l'urine à nouveau. Nous avons ensuite à nouveau la pratique militaire à la recherche de refuge! Mais ça pourrait être pire, avez-vous jamais demandé si tous faire résoudre «l'autre»?

          
J'ai donc pensé que nous pourrions faire une campagne dans le prochain carnaval et distribuer des préservatifs en plus, un préservatif grande pour contenir l'urine. Il serait d'attacher un ballon sur le tibia avec une sonde, une paille qui entrent dans le pénis de chaque urinadores imprudents. Que pensez-vous?

          
Eh bien, que pensez-vous, je ne sais pas. Mais moi et mon chéri, nous sommes sûrs que l'année prochaine, nous serons de nouveau là avec de l'urine et tout! Merci SALGUEIRO pour l'occasion de faire un autre rêve dans nos vies. Merci à mes deux sœurs qui ont rendu possible les conditions pour que cela se produise!
Pour Helio Faria Junior